San Antonio

Lezers & Lezeressen,

Het weekend na m'n eerste schoolweek ging ik een weekend weg met mijn gastgezin naar San Antonio, een stad zo'n 5 uur verderop. Dit weekend was "Labor weekend" en ik weet eigenlijk nog steeds niet wat Labor Day precies is (mijn gastgezin kon het ook niet echt verwoorden) maar het punt is dat we die maandag vrij waren, dus dan maakt de reden eigenlijk verder niet zoveel uit. We zouden zaterdagmorgen vertrekken, en maandag terugkomen. 

Die vrijdagavond daarvoor waren Lori (gastmoeder), Celeste (gastzusje) en ik nog uiteten geweest in een sushibar met Melinda (vriendin Lori) en haar dochters Breanna en Kaylee. De sushi was erg lekker, maar het vreemde was dat de rijst aan de buitenkant zat (dus in plaats van zalm/komkommer-rijst-zwart zeewier was het zalm/komkommer-zwart zeewier-rijst). Even later voegde een vriendin van Breanna zich bij het gezelschap, omdat we naar de One Direction film zouden gaan in de bioscoop. Werkelijk iedereen is hier fan van One Direction. En ik moet zeggen dat ik ze na de film niet vreselijk kan vinden, wel een leuk stel, maar die overdreven opwinding erover kan ik nog steeds niet begrijpen. Die heerlijke zoete bioscoop popcorn die ik gewend ben, is hier niet te kijken. De meeste popcorn heeft "boter-smaak" en is zout. Valt aan te wennen, maar niet te tippen aan zoet-van-de-bios (zoet-uit-de-supermarkt is vies). 

In de bios. V.L.N.R.: Breanna's vriendin, Breanna, Celeste, Kaylee en ik

Even wat minder charmante foto's. Dit was ook nog bij de bioscoop. Dat drankje dat Celeste en ik in de onderste foto drinken is trouwens heel lekker. Het lijkt op een slush puppy, maar niet helemaal zoals ik ken.

De volgende ochtend gingen we "ontbijten", maar soms is "ontbijt" hier meer een diner. Het was een Mexicaans restaurant waar het 's ochtends vroeg al rete druk was. Voor mij is het zo raar om al een tortilla in de morgen te eten! 

In de auto op weg naar San Antonio met m'n gastgezin

Toen we na een rit van 5 uur eindelijk aankwamen in San Antonio, gingen we eerst naar de stad zelf. Het was echt heel anders dan ik verwacht had. De stad is een soort klein Venetie: geheel gebouwd om een rivier. We maakten eerst een boottochtje, wat ik heel leuk vond (nog steeds met een kinderlijk enthousiasme).

De boten van de boottocht

De Texas-flag vind je overal!

Daarna gingen we op zoek naar wat te eten, en tussen al die romantische zen quasi-romantische aakjes werd er gekozen voor een heel ander soort restaurant: "Dick's Last Resort". Ik zou het aanduiden als een 'vreetschuur', zoals die sfeer daar was, maar dat was een sfeer die opzettelijk gecreëerd werd: in het kroegachtige restaurant is het personeel expres onbeleefd. Dit wist ik in eerste instantie niet, dus ik keek nogal raar op toen de jongedame "Move it!" bitste tegen mij. De bezoekers zijn ook enorm luidruchtig, en schreeuwen vrolijk met het groffe personeel mee. Er werd me zelfs verteld dat ze 's avonds laat, wanneer er geen kinderen meer toegestaan zijn, de hele situatie nog veel erger is! Het restaurant staat ook bekend om zijn "papieren hoedjes", waarop de bediende een vrij beledigende tekst met betrekking op de drager kwakt. Het restaurant, en die dingen, zijn echter populair, en ik zag genoeg volk ermee over straat lopen! Celeste kreeg een hoed met "I am adopted" erop, ik kreeg er een met "Teen Mom 3" (Ik hoop niet dat dat slaat op mijn vers gevormde buikje) en mijn gastvader Bacilio kreeg er een met "I Hate That Dog!", nadat de bediende handig een gesprek had af staan luisteren. Achteraf vond ik het allemaal wel geinig, maar op het moment zelf had ik echt zoiets van "in wat voor een plaats ben ik nu weer beland!". De sfeer wendt echter wel. Met die belachelijke hoeden, die ik veelste serieus opvatte, kwam toch mijn trots naar boven en kon ik het mezelf niet aandoen dat ding op te houden. Die werd echter weer gestreeld toen ik een twintiger zag met een hoedje met de tekst "still waiting for boobs" erop, ha!

Dit is een voorbeeld van een fotocollage die Lori graag maakt en op facebook zet, en die je zeker op deze blog nog vaker voorbij zult zien komen.

Daarna liepen we langs de kade, waar allerlei vrolijke kraampjes stonden uitgestalt. Zo'n soort marktjes worden 'craft shows' genoemd, omdat veel van de dingen handgemaakt zijn. Dat vind ik altijd erg leuk om te zien. 

Ik, Celeste en host dad Bacilio

Ik, Celeste en host mom Lori

Met Celeste bij een watervalletje

Watervalletje 

Ik bij het beeld van een of andere Paulus

Vervolgens gingen we naar het resort waar we zouden verblijven. Die avond gingen Celeste en ik zwemmen in het zwembad. We speelden water volleybal en basketbal. Op de terugweg kwamen we langs een plaats waar een soort feest voor de gasten aan de gang was (er was muziek, wat volwassenen die met hun kinderen stonden te dansen, en er was waarschijnlijk eerder een barbecue aan de gang geweest). Wij snaaiden een marshmallow mee om te roosteren, en daar kon je dan een 'smore' van maken, een marshmallow met chocola tussen 2 biscuitjes. 

Linksboven: Celeste met mijn zonnebril op

Volleybal spelen

Marshmallows roosteren + 'smores' 

De volgende dag (zondag) gingen we naar The Lazy River. Een zwembad rivier in de vorm van een slang met een stroming (geen wildwaterbaan) waar je met zwembanden kon gaan en dan meegevoerd werd. Dat was heel leuk. Op een gegeven moment hadden we ook een vip plaatsje langs de lazy river geclaimd. Daar hebben we de hele dag gezwommen en gechilld. 

In The Lazy River van het resort

Daarna gingen we nog langs een 'magic show' voor alle kindjes - op een paar trucjes na kon die man niet veel, behalve grappen maken maar veel gegoochel hebben we niet gezien! Daarna gingen we avondeten bij "Big Lou's Pizza's". De pizza's waren ziek, maar dan ook ziek groot - net zoals de rij en de wachttijd. De pizza paste maar net op die tafel! Zelf kon ik maar 1,5 pizza slice op, net zoals de andere drie, en wat overbleef had een hele stam in Afrika kunnen voeden. Gelukkig bestaan er boxes in Amerika, dus we namen het gewoon mee. 

De volgende ochtend gingen we richten huis. Onderweg stopten we om te ontbijten bij "Denny's", een 24/7-restaurant dat de classics onder het food verkoopt. Het gebouw zag er aan de buitenkant ontzettend leuk uit enzo, en ook van binnen was een aardig Grease-retro sfeertje gecreëerd, maar helaas deed de oma-luchr zijn gebruikelijke werking op mijn eetlust. Een typisch restaurant van mooie, verleidelijke afbeeldingen (waar ik met open ogen intuinde), maar dat de smaak tekort doet. 

American Pancakes! Hoewel ik die Lori eerder had gebakken lekkerder vond dan deze van Denny's.

Thuis aangekomen heb ik mijn Macbook Pro gekocht! Ik ben er echt helemaal weg van, en helaas werkt Apple ont-zet-tend verslavend... Super blij met mijn Maccie in ieder geval! Ben er als diehard Windowser (ever since we een computer aanschafte thuis ben ik achter die goeie ouwe windows gekropen en er nooit meer achter vandaan gekomen) al gauw aan gewend, en zo moeilijk als ik in het begin dacht (oefenen op mijn schoonfamilie's Macs werkte nooit helemaal, maar op de een of andere manier leer je sneller zodra je de computer zelf bezit - theorietje). 

Dat was het weer! Tot de volgende keer!!!